De eerste Tour de France werd verreden in 1903. Deze wielerwedstrijd werd door Henri Desgrange georganiseerd om het tijdschrift L'Auto te promoten. Na zes lange ettapes bleek de Fransman Maurice Garin het parcours het snelst had afgelegd. Hij had een voorsprong van bijna 3 uur.
De eerste gele trui werd in 1919 uitgereikt aan Eugene Christophe. De kleur geel van de geletrui is zo gekozen, omdat de sponsor van de Tour de krant L'Auto werd gedrukt op geel papier.
Sinds 1933 wordt het bergklassement opgemaakt. Vanaf 1975 draagt de leider van het bergklassement Bolletjestrui. Steven Rooks (in 1988) en Gert-Jan Theunisse (in 1989) wonnen de Bolletjestrui. Tussen 1994 en 2003 won Richard Virenque zeven maal de Bolletjestrui.
Wim van Est viel tijdens de afdaling van de Col D'Aubisque (Pyreneeën) in ravijn.Hij viel 70 meter meter naar beneden. Van Est overleefde de val en werd met aan elkaar geknoopte fietsbanden weer uit het ravijn getrokken. Wim van Est mocht echter niet meer verder rijden. Na deze dramatische gebeurtenis kreeg door de reclameslagzin van het horlogemerk Pontiac ‘Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep...’ de val een nog grotere bekendheid in de tourgeschiedens.
Monument bij de Col D'Aubisque
Sinds 1953 strijden de renners ook om het puntenklassement. De leider draagt de groene trui. Deze is groen omdat de sponsor een fabrikant van grasmachines was. De groene trui wordt gedragen door de renner die bij tussensprints en bij de finish in totaal de meeste punten heeft gewonnen.
In 1956 verbeterde Jacques Anquetil het veertien jaar oude werelduurrecord van Fausto Coppi. Een jaar later won Anquetil de Tour voor de eerste keer. In 1961 zegevierde Anquetil op magistrale wijze: van eerste etape tot in Parijs reed hij in het geel. In 1962 wint Anquetil de Tour door via een tijdrit al zijn tegenstanders op grote achterstand te zetten. Sinds dien heeft hij de bijnaam Monsieur Chrono. In 1964 wint Jacques Anquetil voor de vijfde keer de Tour de France.
Een korte samenvatting van deze catastrofale gebeurtenis op de Mont Ventoux op 3 juli 1967. Even onder de top van de Mont Ventoux viel Simpson slingerend van zijn fiets en korte tijd daarna overlijdt de Engelsman. Tommy Simpson stierf door het gebruik van het stimulerende middel amfetamine in combinatie met extreme inspanning en hitte.
De laatste etappe was een tijdrit van 55.7km naar Parijs. Jan Janssen stond derde in het algemeen klassement met een achterstand van slechts 16 seconden op de Belg Herman van Springel. Janssen had nog nooit een tijdrit gewonnen van Van Springel. Toch won Janssen de tijdrit met een ruime voorsprong 54 seconden, genoeg om de Tour de France van 1968 te winnen.
Eddy Merckx won zijn eerste Tour gelijk met grote overmacht. Naast de gele trui won Merckx de bolletjestrui (bergklassement) en de groene (puntenklassement). Uiteraad won hij ook de nodige etappes, 6 om percies te zijn. De mooiste winst was de konninginnerit. Via de Tourmalet, de Soulor en de Aubisque won Merckx deze pyreneeën etappe met een voorsprong van ruim 8 minuten. In 1973 deed Merckx niet mee aan de Tour. Het is nooit duidelijk geworden waarom. Mogelijke reden was dat hij dat jaar ook de Ronde van Spanje reed. Een andere reden kan zijn dat de Fransen Merckx liever niet zagen komen, omdat deze te gemakkelijk won. Eddy Merckx was in Frankrijk niet erg populair. Dat bleek in de Tour van 1995: tijdens de beklimming van de Puy de Dome kreeg Merckx van een Fransman een harde tik tegen zijn lever. Door deze blessure werd Merckx slechts tweede in het eindklassement.
In deze jaren had Hennie kuiper zéker één keer de Tour moeten winnen. Kuiper heeft zelfs nooit de gele trui gedragen. In 1977 verloor hij de Tour van Bernard Thevenet met een klein verschil van 48 seconden. Thevenet heeft naderhand toegegeven doping te hebben gebruikt. Een jaar later moest Kuiper opgeven na een val waarbij hij een sleutelbeen brak. In 1979 werd Hennie Kuiper vierde. In dat jaar werd Kuiper wel uitgeroepen tot meest strijdlustige renner. In 1980 werd Kuiper tweede achter Joop Zoetemelk, die reed voor de bijna onverslaanbare TI-Raleigh ploeg.
Tussen 1978 en 1985 won de Fransman Bernard Hinault vijf maal de Ronde van Frankrijk. In 1978 werd ook de Ronde van Spanje door Hinault gewonnen. In 1979 won Hinault 7 ritoverwinningen en het puntenklassement. 1985 won Hinault de Tour voor de vijfde keer, een evenaring van het record van Anquetil en Merckx. Deze touroverwining heeft Hinault waarschijnlijk te danken aan zijn ploeggenoot Greg Lemond, die van zijn ploeg niet mocht meestrijden voor de eindzegen. In 1982 en 1985 won ook Bernard Hinault ook de Ronde van Italië. In 1986 werd Hinault tweede achter Greg Lemond.
Deze gebeurtenis hoort zeker thuis in dit overzicht van de tourgeschiedenis. Joop Zoetemelk reed in het geel. Zijn ploeggenoot Johan van der Velde deed het zware kopwerk in de Alpen. Van der Velde schakelde verkeerd en maakte daardoor een onverwachte slingering. Het voorwiel van de fiets van Zoetemelk raakte het fietsachterwiel van Van der Velde. Zoetemelk viel....maar mankeerde bijna niets.
Na zes tweede plaatsen won Joop Zoetemelk in 1980 als tweede Nederlander de Tour. Door het zeer slechte weer van de eerste week moest tourfavoriet Bernard Hinault na elf etappes afstappen. Hinault heeft door de kou en een te zware versnelling problemen gekregen met een van z'n knieen. Joop Zoetemelk nam het geel over en stond dat niet meer af. Niet alleen presteerde Zoetemelk uitstekend, ook de gehele Raleigh-ploeg van Peter Post won maar lieft 11 etappes.
Pedro Delgado verschijnt te laat aan de start van de proloog van de Tour 1989. Niet een paar seconden, maar minuten, om precies te zijn 2 minuten 40 seconden. Tijdritspecialist Delgado begon de eerste etappe met een achterstand van 2.54. Delgado werd toch nog derde in het eindklassement met een achterstand van 3.34 min op winnaar Greg Lemond.
De laatste etappe van de Tour van 1989 was een tijdrit over 24,5 km van Versailles naar Parijs. Geletruidrager Laurent Fignon had een voorsprong van 50 seconden op Greg Lemond. Normaal gesprokken is dit tijdsverschil groot om de Tour te winnen. Wat bijna niemand verwachtte gebeurde toch: Lemond liep zijn achterstand geleidelijk in. Op de Champs Elysées had hij een voorsprong van 8 seconden, het kleinste verschil in de tourgeschiedenis. Greg Lemond heeft deze overwining voor een groot gedeelte te danken aan het gebruik van een triatlonstuur. Naderhand is gebleken dat de wapperende haren van Fignon ook de nodige seconden hebben gekost.
Tussen 1991 en 1995 won de Spanjaard Miguel Induráin vijf maal de Ronde van Frankrijk. Tijdens deze rondes won Induráin met overmacht de tijdritten en verloor weinig tijd in de bergen. In 1996 starte Induráin als de grote favoriet. Tijdens een bergetappe verloor hij geheel onverwachts veel tijd. Deze Tour werd Induráin slechts elfde.
Als voormalig kankerpatient ging Lance Armstrong niet als een van de grote favorieten van start. Wat slechts weinigen hadden verwacht gebeurde toch: Armstrong won de Tour! In de proloog pakte Amstrong gelijk het geel. Hij raakte de geletrui ook wel weer even kwijt, maar een ding was duidelijk: Armstrong was de sterkste. Deze tourzege is voor veel kankerpatienten en hun naaste omgeving een grote steun in de rug.
Tijdens de afdaling van de côte de la Rochette maakte Joseba Beloki een stuurfout en viel. Door de warmte was het asfalt zacht geworden en daardoor minder goed begaanbaar. Voor de achterop komende Lance Armstrong was er slechts een mogelijkheid om de op de grond liggende Beloki te ontwijken: het parcoers afsnijden. Armstrong nam de korte weg via een stukje landbouwgrond.
Lance Armstrong wint de Tour voor de 6e keer. Hiermee verbeterd Armstrong het record Tourzeges van Jacques Anquetil, Bernard Hinault, Eddy Merckx en Miguel Induráin. Dit record wordt niet door iedereen even goed gewaardeerd, omdat Armstrong zijn wielerseizoen hoofdzakelijk richtte op de Tour.
Lance Armstrong wint voor de zevende keer de Tour de France. Voor de start maakte Armstrong bekend dat deze Tour zijn de laatste zou zijn.
